ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ေမေမ့သား။ ခေလးေလးစစ္သား။

ဆည္းဆာ တညေန။
ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့သားေလး.
ရစ္လံုးေလးနဲ ့သူအျပင္ထြက္။
စြန္လွ ြြတ္ရန္အတြက္၊
ညစာခ်က္ေနတဲ့၊ အေမ့နား ပါးအပ္။
"သူသိ္ပ္မၾကာ။
သား စြန္လွ ြတ္ခ်င္၊ တေအာင့္သာပါ။"

ညစာခ်က္ျပီး. ေမွာင္စပ်ိဳးေရာက္။
သူျပန္မေရာက္။
ေပ်ာက္ခ်င္းမလွနဲ ့ေပ်ာက္၊
၁၄ ႏွစ္သားတေယာက္။
သားေပ်ာက္ေသာက။
အေမ့ရင္မီးေတာက္စ။
ဘယ္မွာလည္း.သားေလးေမာင္ေရွ ြေသြး၊
လူတကာ လည္ေမး။
အေမ ရတက္မေအးၿပီ။

ရဲစခန္းေရာက္္။ ေဆးရံုလည္းေရာက္။
စာမလာ သတင္းမရ။ စုတ္စျမဳတ္စ
က်ိဳးေၾကာင္းမသိ၊ မ်က္ရည္ အတိ
ပူပင္မိရ။ အေမ အိပ္မရျပီ။
ဘာမွမသိတဲ့၊ လူမမည္ ခေလး
ျပန္လာနိုးနိုး။ ေမ်ွာ္ကိုး ရင္မွာ။
ျမင္ရေရးေရး။ ေမ်ွာ္လင့္ ေတြးေတြး။
ေခြးေဟာင္ခ်ိန္၊ ည အိပ္ေရးပ်က္။
အိမ္ျပင္ဖက္က ေအာ္ကာနွိဳး၊
ခပ္တိုးတိုးနဲ ့သူ ့အသံ
သားျပန္အလာ..အေမရယ္.တံခါးဖြင့္ပါ။
ေငါက္ကနဲ နိုးထအေမ။
ထၾကည့္လည္းေလ။
အိမ္ကျပင္ ေခြးကတက္၊
လူသူမဲ့ကင္း။
အိိမ္မက္မက္ ျခင္းသာျဖစ္
သားခ်စ္ကေတာ့ ဘယ္ေပၚမလာ။

မသူေတာ္ေတြ ရဲ့လက္
ႏွိပ္စက္ေရာင္းစား။ က်ြန္ျပဳထားလား။
ရည္းစားသနာမရွိ။
နွဳတ္ခမ္းေမြးေတာင္၊ မေပါက္ေသးတဲ့သား၊
ေအာ္..သူဘယ္မ်ားေရာက္သြား။
ဘယ္သြားသြား ေဘးဘီၾကည့္..
သားေပ်ာက္ကို ရွာမိ.
ေျဖဆည္္ရာမဲ ့၊ ေသာကနဲ ့မိခင္။

ရာသီ နွစ္လီေျပာင္း၊
ရြက္ေဟာင္း ရြက္သစ္ေၾကြ။
စာပို ့လုလင္ ေ၀တဲ့ စာ။
အထဲက ဓါတ္ပံုမွာ။
စစ္၀တ္စံုနဲ ့နို ့နံ ့မစင္တဲ့ က်မရဲ့သား
ရဲေဘာ္ၾကီးလားလား
သူ သူငယ္ခ်င္းက၊
သတင္းေပးလာတဲ့စာ
က်မသားေလး ေရွ ့တန္းမွာက်ဆံုး
လူျဖစ္ရွံဳးတဲ့အေၾကာင္း။

ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား စဥ္းစား။
လုပ္ရက္ေပ့ နအဖမ်ား။
စစ္သားဦးေရ ကသံုးသိန္းခြဲ။
ခုနွစ္ေသာင္း ရွိတာက ခေလးစစ္သား ။
လူမုန္းမ်ားလို ့တပ္ထဲ၀င္သူ မရွိ။
ေတြ ့သည္ ့ခေလးမ်ားကို ျပန္ေပးဆြဲ၊
စစ္ထဲ အတင္း၀င္ေစ၊
ေက်ာင္းပညာ တပိုင္းတစ၊
လြယ္ေသနတ္က အရပ္ရဲ့တစ္ဆ။

ေပမပီ ပိန္လွီ ေသးက်ံဳ ၊
သံပတ္ေပးခံရ လက္လွဳပ္တတ္ရံု စစ္သားရုပ္ဘ၀၊
က်ြန္ခံခိုင္းေန စစ္မွဳထမ္း။
ဖမ္းဆီး အဓမၼ။
ၾကီးေမြးေတာင္ မစံုေသးၾက။
ရက္စက္ ညွင္းပန္း။
စစ္ ေခ်ြးတပ္ စခန္း။
ျပန္လမ္း မသိ။ အေပ်ာ္ နတၳိ
နအဖ ၏ ခေလးစစ္သား။
အနာဂတ္တို ့ေပ်ာက္ဆံုးကြယ္။
ဘ၀ရယ္ ငရဲအတိ။
လူျဖစ္ရ ဘာအဓိပၸါယ္ ရွိပါ့မလဲကြယ္။

မသဒၶါ (၁၁။၅။၂၀၀၇)
သားကေလး ေမာင္ေက်ာ္မင္းသူ ကို ခေလးစစ္သားဘ၀မွ..အခ်စ္ၾကီးမားစြာျဖင့္ စြမ္းစြမ္းတမံ ကယ္ယူေသာ အာဇာနည္မိဘ ဦးေသာင္းေအး၊ ေဒၚေအးနိုုင္ တို ့အား ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳအပ္ပါသည္၊ မိဘေမတၱာ ဟူသည္..အဆံုးအစမရွိပါ၊