ရွင္သန္ျခင္း၏ ဝ႗္ဆင္းရဲ

မုန္တိုင္းလြန္ခဲ့တာ..ေလးလၾကာ
အခုတိုုင္..ေနစရာမဲ့..
အခုတိုုင္..စားစရာမဲ့..
အခုတိုင္..စိတ္ဒဏ္ရာေတြနဲ ့..
ေနမထိထိုင္မသာ..
ေသာက၏ ေျခရာ

တမိသားစုလံုးထဲ..
သူတေယာက္ဘဲက်န္.
ဘ၀ နဲ့ မတန္တဲ့..
အသက္အရြယ္နဲ့မတန္တဲ့..
ေသကြဲေပ်ာက္..ေဝဒနာဆိုး..
ဘယ္မလဲ အေဖ..
ဘယ္မလဲ အေမ..
ဘယ္မလဲ အကိုၾကီး.အမၾကီး.
ဘယ္မလဲ ညီေလးနဲ့ ညီမေလး..
ရွာေလေလ ..ေဝး..
ပင္လယ္ဘက္ေမ်ွာ္ရင္း....ေဆြး

အိမ္လံုးက်ြတ္ေျမာ..
တရြာလံုးျပဳတ္္ေသာ..
စားစရာမရွိ
ေရျမင္ေသာ္ျငား ေသာက္ေရမရွိ
မ်ိဳးစပါး မရွိ.
က်ြဲနြား မရွိ.
ေလွမရွိ..ပိုက္မရွိ.
အဝတ္တစ္ထည္..ကိုယ္က တစ္ခု
လက္ညွိဳးထိုးျပ အေကာင္းဆံုးအရာ.က
အခု ရွင္သန္ ေနတာေလးတစ္ခု
မနက္ျဖန္ အတြက္ အစာ..ဘယ္ကရမလဲ..
မနက္ျဖန္ဆက္ဖို ့ အသက္..ဘယ္သူ အာမခံရဲမလဲ..

ေသမင္းတမာန္ရဲ့ မုန္တိုင္းရဲ့ၾကား
ေသကံမေရာက္..သက္မေပ်ာက္တာ..
က်န္ေနတာ..ရွင္ေနတာ..
ကံေကာင္းတာလား..ကံဆိုးတာလား..

အို နာ..ေသရျခင္းရဲ့ ဒုကၡ
သခါၤရေပမဲ့..
ခ်စ္ခင္သူ အားလံုးက ေသပြဲ..
သူ တစ္ေယာက္ထဲ ရွင္သန္ေစ..
သူ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ေန..

ေနစရာအိမ္..မရွိ..
စားစရာ..ဘယ္မွာမသိ..
အထီးက်န္ေၾကကြဲ နာက်င္တာ လူမသိ..
ဝလံုး..ပကတိ။ ဘဝက နတၳိ၊
“ဒါ သူေတာင္းစားျဖစ္၏ “ လို ့
မညွာတာေျပာရက္တဲ့ လူၾကီးမင္းေတြ..
စိုးမိုးေနတဲ့ေျမ မွာ..
ရွင္ျခင္းဟာ..ေသျခင္းထက္ပိုဆင္းရဲ..
ဘဝငရဲသာ ျဖစ္္တယ္။

မသဒၶါ (၈။၂၇။၂၀၀၈)