ေလာဘၾကီးက..အီးေလာက္ရ..

ေရွးသေရာအခါ..
ျပည္ ဗာရာ..
တစ္ေန ့တစ္ခါ.
ေရႊဥ ဥတဲ့ ငန္းကေလး
သခင့္ကို..ဝမ္းစာရွာေပး။
သခင္က သူေဌး ျဖစ္ခဲ့တယ္..

တစ္ေန ့တြင္
မိုက္လံုးၾကီးတဲ့ ငန္းရွင္..
ေလာဘေဇာ..အေတာမသတ္.
“ေအာ္..ဒီငန္းက..ေႏွးေကြးေကြး.
ေပးေနတဲ့ တေန ့တလံုးေသာ ဥ..
စိတ္ရွည္မွဳ..မျပဳနိဳင္..
ေစာင့္ေနၾကာတယ္။ သူ ့ရင္ခြဲ..
ေရႊေတြ အမ်ားၾကီးေတြ ့မွာဘဲ”

ဒီလိုနဲ ့လည္ကိုလွီး..ရင္ခြဲ..
ေရႊေတြ
ငန္းေသ.ကိုယ္တြင္း..ရွာေသာ္လည္း..
မေတြ ့ရ..ငန္းသာ ဆံုး..
ေလာဘၾကီးသူရဲ့ အရွံဳး
ပံုျပင္ ရဲ့ နိဂံုး

ဒီပံုျပင္ အဆံုးသတ္..
ေရႊေတြလည္းရွံဳး.. ငန္း ေသဆံုး
ယူက်ံုးမရ..စုတ္တသတ္သတ္
ေလာဘရွင္ရဲ့ မိုက္ဇာတ္.
ေကာင္းရာမြန္ရာနဲ ့ မထိုက္တဲ့ အခါ.
ေက်းဇူးရွင္ေတြ..ေက်းစြပ္တဲ့အခါ
ေနာက္ဆံုးမွာ...လက္ခ်ည္းပလာ..

အတၱသမား.ဘဝက အေမွာင္မိုက္..
ေဒါသေတြသာ..ေလာင္တျမိဳက္ျမိဳက္
ကြယ္ရာရွိဳက္..ၾကိတ္ပုန္း..
ေျဖမဆည္သည့္..ေလာဘ၏ အရွံဳး.
ေအာ္..
ေျမြပါလည္းဆံုး..သားလည္းဆံုး..

မသဒၶါ (၈။၂၀။၂၀၀၈)