ငါစိုက္တဲ့ဆန္ေတြ မင္းစား..ငါ့က် သူေတာင္းစားတဲ့ လား..

က်ဳပ္နံမည္ ကံေကာင္း
အေၾကာအခ်င္ က သံေခ်ာင္း
အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း
ခြန္အားဗလ..အားေကာင္းေမာင္းသန္
ဧရာ၀တီရဲ့..လယ္သမားေကာင္းအမွန္..

ေနတာက ေဒးဒရဲ..
အေဖ ့အေမြရ..
စပါးလယ္ဧက ၁၀ ပြဲ
ခိုင္းက်ြဲက ငါးေကာင္
စပါးက်ီ. မ်ိဳးစပါးေခါင္မိုးထိေအာင္.
က်ြန္းတိုင္ထူအိမ္နဲ ့က်ြန္းၾကမ္းခင္း..
စီးပြါးဥစၥာ ေတာင့္တင္း။
ဘုရားတကာအသင္း၀င္ျဖစ္တယ္။

မိုးေရတိမ္ေတာင္က်ိဳးက်
ပင္လယ္ေရေတြ..ဆူပြက္ထတဲ့ခဏ
နာဂစ္ဆိုတဲ့မုန္တိုင္း.
ရိုင္းစိုင္း လွတဲ့ သဘာဝရိုင္း.
ေရြွဝါေျမကို..ဝိုင္းေစတဲ့ေရ..
အိုးအိမ္ က်ြဲႏြား..လူ ့အသက္မ်ား..
မ်ိဳးစပါး ဆန္ေရ..
ေမ်ာပါခဲ့ျပီ..ပိုင္ဆိုင္ဥစၥာေတြ
ပင္လယ္ရဲ့ ေအာ္ေခၚသံ..
မိစၦာငရဲ ..တံခါးဖြင့္ျပန္။

ကုန္းေကာက္စရာမရွိမြဲ..
သင္းပ်က္တဲ့..မိသားစုကတကြဲ..
၁ဝတန္းေရာက္သားၾကီး…
သူသြားခ်င္တဲ့တကၠသိုလ္နဲ ့ ေ၀းျပီး.
ျမစ္ရိုးတေလ်ွာက္..သူ ့အရိုးက်ေရာက္ခဲ့ျပီ.

ေမြးကင္းစေျမးမနဲ့ သမီး..
လိွဳင္းၾကီးေအာက္..မ်က္စိတေမွာက္..
လြင့္စင္ေပ်ာက္ခဲ့..

အလွဴေရစက္..
ႏွစ္ ၃၀ အတူလက္ဆက္တဲ့ ခ်စ္ဇနီး
ဒီလွိဳင္းထဲက သူ ့ရဲ့ေအာ္သံ
က်ဴပ္အိမ္မက္ထဲမွာေတာင္ က်န္တယ္ဗ်ာ။

၉ေယာက္ေသာ မိသားစု..
က်ဳပ္နဲ့ ၅ႏွစ္သား. သားေလး...
လက္ေခ်ာင္း.ႏွစ္ေခ်ာင္းေကြးစာဘဲက်န္တယ္။

အေမြရအိမ္..
အေမြရက်ြဲ..
အေမြရ စပါးက်ီ..
ပင္လယ္ဆီ..
ဆားငန္၀င္သည့္ လယ္ဆယ္ပြဲ
ထြန္စရာက်ြဲမရွိ.
မ်ိဳးစပါးလည္းနတၱိ
သိုက္ျမံဳပ်က္သည့္
အသက္ ၅၀..
ဘဝရဲ့မုန္တိုင္း..ရက္စက္တာႏွိဳင္းမမီ။
လက္ပလာနဲ့ ဘဝတစ္ခုဆီ။

ဂုဏ္သေရရွိလယ္သမား..
လက္ျဖန္ ့ခံစား..
ဆန္ကေလး နို ့ဆီတစ္ဗူးရေအာင္..
အလွဴလူတန္းမွာ..တေန ့လံုးေစာင့္
အစာမ၀ ေရစာစား..
ပိန္ခ်ံူးလာတဲ့ ခႏၶာ..
အရိူးေပၚအေရတင္သာက်န္တယ္။

အားငယ္ေနဆဲ..
အေမကြဲ.အငယ္ေကာင္ရဲ့..ညဖက္ရွိဳက္သံ..
ဒါ...ရန္သူမ်ိဳး ငါးပါးရဲ့ရန္။
ေရဒဏ္ေၾကာင့္ ေသကံမေရာက္..
က်န္ရစ္တဲ့ သားအဖ နွစ္ေယာက္.
လတ္တေလာ..ဝမ္းစာ..အသက္
ေဘးအနၱာရယ္..သက္တဲ့ ခဏ..
လမ္းမေပၚ အစာရွာထြက္..
လက္ျဖန္ ့ခက္။ ခပ္ရွက္ရွက္
အဲဒါ..သူေတာင္းစားတဲ့ လားဗ်ာ..

ရက္စက္တဲ့မင္း..သူမို ့မညွာမတာေျပာရက္ခ်င္း။
ေရနစ္ျခင္းကို ..၀ါးကူထိုးရက္တယ္။
သူေတာင္းစားျဖစ္ရတာ..သူခိုးထက္ေတာ့ ဂုဏ္ရွိတယ္။

မသဒၶါ (၆။၂၂။၂၀၀၈)