ၾကံကို ဘယ္ေနရာက စ စားမလည္း..

တရံေရာအခါ
အင္း၀ ၀န္ဇင္းမင္းရာဇာ ႏွင့္
မြန္ပညာရွိ အမတ္ သီဟပေတ့
မြန္ျမန္မာ အမတ္ ႏွစ္ပါး..
စစ္မက္ရန္သတ္၊ အပစ္အခတ္ရပ္
သစ္ကညင္အရပ္။
ျငိမ္းခ်မ္းအတြက္ ေစတမာန္၊
ျပည္ထဲေရး၏ စကားဆိုရန္
ေတြဆံုၾကေလ၏။

မြန္အမတ္သည္ ၾကီးသူကို ေလးစား
ရိုက်ိဳးစြာ နိုမ့္ရာက ခစား၏။

၀န္ဇင္းမင္း လည္း
အျပန္အလွန္ ေလးစား
"သင့္တင့္ေသာေနရာတြင္ ထိုင္ပါအေဆြ" ဖိတ္ေလ၏။

မင္းႏွစ္ပါး အဆံု
မည္သို ့စကားကို မည္သို ့ဆို..
ေမးခြန္း ေမးေလသတတ္။

မင္းရာဇာ။ ။ “အေဆြေတာ္ သင္အမတ္
အရွည္ျငိမ္းခ်မ္း တူယွဥ္တြဲေရး
ျပည္ထဲေရးကို ဆိုေရးငွါ..
စစ္သူၾကီးကဲ့သို ့ ဆိုမည္ေလာ..
ပညာရွိကဲ့သို ့ဆိုအံ့ေလာ”

သီဟပေတ့ ။ ။ “ အိုဘဲ့ အမတ္မင္း..
စစ္သူၾကီးမည္သည္..
ႏွစ္သက္ေသာ စကားၾကားက နား၀င္။
မႏွစ္သက္ေသာ စကားၾကားက စစ္ဆင္။

ပညာရွိတို ့မည္သည္..
ဟုတ္မွန္ေသာ စကားၾကားက
အသာတၾကည္္ နား၀င္။
မဟုတ္မွန္ေသာ စကားၾကားက
သက္ေသ သာဓက
ညင္သာ ခ်ိဳသာ ျငင္းေလ၏။

သ္ို ့တျပီးကား ႏွစ္နိုင္ငံအေရး..
အက်ြန္တို ့ ပညာရွိႏွယ္ ေဆြးေနြးၾကပါအံ့”
ဤသို ့တျပီးကား.
အမတ္မင္းႏွစ္ပါး စစ္ျငိမ္းရာအေရး
ေဆြးေနြးၾကေလ၏။

သီဟပေတ့ ။ ။ “သမီးကညာ ၾကံ၊ ပညာရွိ
ဤအတုမရွိေသာ ဘ၀၏ အရသာ
ေမတၱာျဖင့္ အက်ြန္ဆက္၏။
၀န္ဇင္းမင္းရာဇာ သံုးေဆာင္ေတာ္မူပါ”
အသင့္ယူလာေသာ ၾကံျဖဴကို
ဆက္ကပ္ေလ၏။

မင္းရာဇာ။ ။ “ေကာင္းပါျပီ အမတ္မင္း
ေမတၱာျဖင့္ေပးေသာၾကံ
အက်ြန္သံုးေဆာင္ေပအံ့”
မင္းရာဇာသည္ ၾကံ၏အဖ်ားမွစ၍
စားသံုးေလ၏။
မြန္အမတ္ကား အရင္းမွ စ စားသံုးေလ၏။

သီဟပေတ့ ။ ။“ အိုဘဲ ့ အဘိုး မင္းရာဇာ
ဘယ္သိုအေၾကာင္းေၾကာင့္
ၾကံဖ်ား အရသာမဲ့ကင္း ရာမွ
စတင္ သံုးေဆာင္ပါ၏နည္း အရွင္”

မင္းရာဇာ။ ။ “ အက်ြန္သည္ကား
ေဗဒင္အလို..အရသာကို
နည္းရာမွမ်ားရာ တိုးတိုးရေစ..
အဖ်ားမွစ စုတ္ေပေလ၏။”

သီဟပေတ့ ။ ။“ ဘ၀ဟူသည္ တိုပါဘိ။
ေကြးေသာလက္ မဆန္ ့
ဆန္ ့ေသာလက္ မေကြးမီ..
အရသာ ေကာင္းမခံစားရမီ
ေသလြန္ရွိက..အရွင္..
ခ်ိဳေသာ အရသာကို သင္မသိ..
ပညာရွိမမည္ပါ၏ ေလာ”

မင္းရာဇာ။ ။ “သင္ ၏ စကား
တရားေတာ္၏ ညီေပ၏။
ငါ၏စကားထက္ သင္၏စကားက ထက္ေပ၏”

အမတ္ သီဟပေတ့
သေဘာေတာ္ အလြန္ေခြ ့ေလသတတ္။
သီဟပေတ့ ။ ။ “ ေနာင္ေတာ္ မင္းရာဇာ..
သင္သည္ အမွန္ဆိုဘိ၏။
အက်ြန္ ႏွစ္သက္ပါေပသည္။
သင္သည္လည္း မမွားေပ။
တရားေတာ္ႏွင့္သာ မညီျခင္းတပါး
အရွံဳးကို ၀န္ခံရဲေသာပညာရွိ.
အမွားကို လက္ခံရဲေသာပညာရွိ.
သင္လိုလူသည္ ဘယ္မရွိ
အက်ြန္ပ္၏ တပိႆာခြဲ အေလးခ်ိန္ရွိ ကြမ္းအစ္
ပ႑ာအျဖစ္ လက္ခံေတာ္မူပါ”

မင္းရာဇာ။ ။ “ ေလာက၀တ္ ဓမၼ၀တ္
ကံုလံုပါေသာပညာရွိကား ရွားပါေလ၏
သင္သည္ကား ပညာလည္းရွိ လိမ္မာသိ၏
ပညာရွိေက်းဇူး အထူးသိ၏
ပညာရွိတဦး၏ ေက်းဇူး
အျခားတစ္ဦးမွ ေဖာ္ျပခ်ီးမြမ္းမွဳကား မရွိသေလာက္ရွားေလစြ
သင္သည္ အမွန္ပင္
မင္းတိုင္ပင္ မြန္ပညာရွိ ျဖစ္ေလ၏”

ဤႏွယ္ပင္ အမတ္မင္း ႏွစ္ပါး..
ခ်စ္ၾကည္စြာျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္း..
လူမ်ိဴးႏွစ္မ်ိဴးၾကား ေပါင္းစည္းညီေရး..
ေမတၱာျဖင့္ ေျဖရွင္းေလ၏။

ဤပံုျပင္၏ အခ်ဳပ္
ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုတည္ေဆာက္လ်ွင္..
နွိမ့္ခ်မာန..ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ ေမတၱာျဖင့္ျပင္

ဆင္ျခင္ပါေလ။
ျမန္မာ အမတ္သည္..
အဘယ္ေၾကာင့္ၾကံကို အဖ်ားမွစားသနည္း..
မည္သည့္ အရာမဆို..နိမ့္ရာမွ ျမင့္ရာ
ေအာက္ေျခမွစ အထက္သို့ တိုးတက္ရာ
ၾကံေဆာင္ေပ၏။
ေအာင္ျမင္ပါက ၀မ္းသာရွိ၏။
ဘ၀၏ ပီတိ..အဆံုး၏ ေအာင္ျမင္မွူအရသာ
ျမတ္ပါေလေသာေၾကာင့္ ၾကံဖ်ားမွစ၍ စား၏။
ဤ လုပ္ရပ္သည္ မမွား အက်ိဳးမ်ားေစနိူင္၏။

ၾကံရင္းမွ စစားျခင္းသည္..
စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ယခု ရွိေသာ္ညား
တေျဖးေျဖး လြင့္စင္ေပ်ာက္..
ပ်က္စီးျခင္းသေဘာသို ့ေရာက္၏
မိမိ သာယာရာသာ တနပ္စား..
တကိုယ္ေကာင္းသမားမ်ားႏွင့္တူေလ၏။
ဘ၀တဏွာမ်ား မိမိအေရးသာလ်ွင္ မိမိၾကည့္ေလ၏။

ဤသည္ကို မင္းရာဇာသိေသာ္ညား..
စစ္မက္အေရး ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လာသူ..
အေသးအမႊား ျငင္းခုန္ေန၍ အက်ိဴးမရွိ
ပညာရွိမာနထက္စာ ခ်င့္ခ်ိန္ရမဲ့ ျပည့္သူ ့မ်က္ႏွာ
အနိူင္ယူသူကို အရွဳံးေပး
ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ သိကၡာကိုရင္း
မြန္အမတ္မွန္သည္ဟု ဆိုေလသည္။

နိူင္ငံတစ္နိုင္ငံ လူမ်ိဳးကြဲ မူကြဲ
အတူတကြ ျငိမ္းခ်မ္းရန္စဲ
ရွဥ့္လည္းေလ်ွာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲ
အဆံုးမွာ အက်ိဳးမ်ားရန္သာ မူရင္း
ညီညႊတ္တည္ျမဲရန္..တည္ေဆာက္ရမည္ နိုင္ငံတခု

ကဲ ဘယ္သူက
ၾကံကို ဘယ္ေနရာက စစားမလည္း..
ေတြးေတာၾကံစည္..သေဘာေပါက္သင့္ျပီ။

မသဒၶါ ( ၁၁။၂၆။၂၀၁၀)
အကိုးအကား..ေဒါင္းဖတ္္စာ။ ။