အေဖတူသား..

ေဖေဖ..
“ဌက္ကေလးေတြက ဘာေၾကာင့္ ဖိနပ္မစီးသလည္း”
ေမာင္လူေမႊး က ေမာင္လူေအးကို ေမးဖူးတယ္။

ေဖေဖ
“ၾကယ္ေတြမွာ..နာမည္ရွိသလားေဖေဖ” တဲ့။
က်ေနာ္ လမင္းေဝး က ေဖေဖ ဦးေအာင္ေဝး က္ို ေမးတယ္။

မွိန္တုတ္တုတ္ၾကယ္ေတြ က စကားမေျပာၾကပါဖူး။
အေမွာင္ကိုခြင္း အလင္းဘဲျပတယ္။

အလင္းကို မဖလွယ္ဘဲ
စကားဘဲ ေျပာတတ္တဲ့ ၾကယ္..
တကဲ့ ၾကယ္စင္ အစစ္မဟုတ္ပါဖူး။
အေျပာသန္သူ..အဆန္မျပည့္တတ္ဖူး။
ေတာ္လွန္ေရး သံစဥ္ဆိုတာ မညိမ့္ေညာင္းပါဖူး။
ခြပ္ေဒါင္းဆိုတာ ေသသြားထိတိုင္
အေတာင္ မေညာင္းတတ္ပါဖူး။

အေဖက...ကဗ်ာဆရာ..
အေမ ့ အိမ္ မွာ ထမင္း နပ္မမွန္ပါဖူး။
အေမ ကဗ်ာဆရာ ကေတာ္..
ဆရာေစာ ကေတာ္ ေလာက္မေျပာင္ပါဖူး။
ကဗ်ာ ဆရာသား က်ေနာ္..
လူမြဲသား ေက်ာင္းမွာ အဖက္မလုပ္ခ်င္ၾကဖူး။

သာသနာ ့ အေရး ထိတဲ့အခါ..
ႏွလံုးသားနဲ ့ ရင္းေရးရတဲ့ ကဗ်ာဆရာ
မေနသာ.. ကျပာကယာ
အေဖက လြယ္အိပ္လြယ္..
“ငါ.. ဘုန္းၾကီးတန္းေနာက္ လိုက္ေတာ့မယ္။
နိဳင္ငံေရးသမား မယား ဆိုတာ..
မင္း ၾကည့္သာ ရွာေဖြစား..မခင္ဦးစပါယ္။
သားေရ..အေဖ ခဏ အျပင္သြားမယ္။။
သိပ္မၾကာဖူး ျပန္လာမယ္”

အဲဒီေန ့က ေနာက္ဆံုးဘဲ..
အေဖ့ မ်က္ႏွာျမင္လိုက္ရတယ္။..

ညညမွာ..က်ေနာ္
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္တဲ့အခါ…
အေဖရယ္..ဘယ္မွာလည္း
မိသားစုနဲ့ အေဝး.. ဘယ္ေရာက္ေနတာပါလည္း။

ထမ္းပိုးမဲ့ .အေဖ့ ပုခံုးေတြေပၚ.
က်ေနာ္ အျပစ္စင္စြာ ရယ္ေမာခ်င္ေသးတယ္။
ျမစ္ကမ္းနဖူးက ေလေျပေအးတဲ့ အခါ..
အေဖရင္ခြင္ၾကားတိုးေခြ ့
ပံုျပင္ေတြ ၾကားခ်င္ေသးတယ္။

အေဖေျပာတဲ့ က်ေနာ့နံမည္နဲ ့ ၾကယ္။။
ေကာင္းကင္ တေနရာမွာ ရွိခ်င္ရွိမယ္။
ၾကယ္ ဘ၀ လွ်ဥ္းလွ်ဥ္း မေရာက္ေသးတဲ့ ၾကယ္..
တေန ့ေတာ့ ထြန္းပပါလိမ္ ့မယ္။

ေကာင္းကင္ေပၚ မွဳန္စစ..
ယခု ထြန္းပေနတဲ့ ၾကယ္..
ဒါ...အေဖ ့နံမည္နဲ ့ၾကယ္..
အေဖက မေျပာေပတဲ့..
က်ေနာ္ ေတြ ့တယ္…

ၾကယ္ေတြ က သမိုင္းကိုေရးတယ္။
အားအင္အျပည့္နဲ ့.ေရာင္ျခည္အေသြး.
ေအာင္ေဝးဆိုတဲ ့ နာမည္နဲ ့ၾကယ္
ေကာင္းကင္ယံမွာ လင္းလက္ေနတယ္။.

အေဝးေရာက္ေနလည္း.
အေဖ ့ အတြက္ တမ္းတ ဂုဏ္ယူဆဲ..
က်ေနာ့ လက္ထက္ လည္း .ဆက္ၾကိဳးစားမယ္။
က်ေနာ္ဟာလည္း အေဖတူသား
တေန ့မွာ ထြန္းလင္းပမဲ ့ ဇာနည္ၾကယ္။

မသဒၶါ ( ၁။ ၂၈။ ၂၀၀၈)

တူကေလး..လမင္းေ၀းသို ့..

ေသရိုးမရွိ.တဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ အာဇာနည္...
သမိုင္းဆီ ပႏၷက္ေရးထိုး..
အေဖတူ.အဖတူ မ်ိဳးရိုး.
တိမ္ဖံုးေသာ္လည္း..
ေတာက္ပမဲ့ ၾကယ္..
အေမွာင္မွာ...လင္းလက္ေနပါတယ္။