မုန္တိုင္းထဲက ေတာ၏ ပံုျပင္

မွတ္မိေသးတယ္. ေ၀့
ေမွာင္မိုက္တဲ့ ညေလးတစ္ည..
လက္နက္ၾကီးရဲ့ ပစ္ခြင္းသံ
က်ျပီး..ေပါက္ကြဲသံ
ယိုင္သြားတဲ့ ၀ါးထရံတဲကေလး..
သားရဲ့ ေအာ္သံက.. အမိုးေရ ေျပးေျပး...


အေမွာင္ထဲကေသနတ္သံ
ဒိုင္းဒိုင္းဒက္ဒက္..ရဲနီေသာေသြးစက္
ကရင္ရြာကေလးပ်က္ျပီ..
မီးခိုးမဲမဲ မီးေတာက္ရဲ..
ငရဲပ်က္မတတ္ အသံဆိုး.
ဒီရြာကေလးအဖို ့ကဌက္ဆိုး..


ရွိတဲ့အိုးခြက္..ရရာယူေျပး..
ေတာၾကမ္းကေလးနဲ့ေတာင္ေပၚ
မိုင္းဗံုးအတိ..ေတာရဲ့အထိ
၀ါးရြက္ရ့ဲ ၾကမ္းလွ်တဲ့ အရသာ.
မိသားစု တကြဲတျပဲ..
ေနစရာ ေနရာလည္းမဲ့..
ေတာတြင္းထဲ တိရိစၱာန္သာသာ..
ဒီလိုနဲ့ က်မဘ၀ ..အႏွစ္ ၆၀ ေတာင္ရျပီ..

သား ၃ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္
ေျမး ၁၀ေယာက္ ရွိျပီ..
ေျပးမဲ့ ေဘးက လြတ္ဘဲမလြတ္နိုင္ဘူး..
ဖထီးခုတ္ထားတဲ့ ဒီေတာင္ယာ..
မစြန္ ့နိုင္လို ့ပါ..

သားတေယာက္ ေပ်ာက္..
ေခြ်းမက ေသ.
ေျမးမအေလာင္းက..မုဒိမ္းက်င့္ခံရ..
အမိုးငယ္ငယ္က လိုဘဲ ေ၀့
အမိုးေတာင္ အဖြားၾကီိးမို ့ကံေကာင္းတာလား..

ေအာ္...ဒီ ဝဋ္္ေတြ ခုထိမက်ြတ္ေသးဖူး..
လူမမယ္္..ခေလးေတြ လက္ဆြဲ
ပုလိုင္းတလံုး
ဒန္အိုးတစ္လံုး..ဆန္ေလး နွစ္ဗူး..
ဟင္းမပါ ေျဗာင္တမင္း စားရတယ္..
ဒါေလးသာ အဟာရ။

မဲလ ဆီ ခရီးၾကမ္း..ေျမးေတြနဲ ့အတူလွမ္း..
နို ့စို ့ေျမးေလး..အေမနို ့ေမးတဲ့အခါ..
အေမေသတာ..ဘယ္လိုေျပာရပါ့
အဖြားနဲ ့ နို ့ပိန္ကပ္ ပါးစပ္ထဲတတ္ေတာ့
နို ့ရည္မထြက္..ကုန္းကိုက္တဲ့ သြားခ်က္..
အသက္ထြက္မတတ္ေအာင္...

မငိုနဲ ့ ရွဴးတိုးတိုး..
စစ္သားအသံၾကား..သူသိသြားမယ္..
ရယ္သံငိုသံ..ဘာသံမွမလုပ္ရ..
ကေလးဘ၀..အေပ်ာ္မဲ့..
ဒါကရင္ေတြ ရဲ့ ဘ၀ဘဲ

ေတာေတြထဲ မိုးရႊဲ..
ပလပ္စတစ္မိုး အင္ဖက္မိုး..
ျဖစ္သလိုနဲ့ ဘ၀..
နို ့စို ့ကေလး..အစာမရ..
ငတ္ျပီး ေသသြားတယ္..

တေတာင္ေက်ာ္ တေတာျဖတ္..
ခရီးၾကမ္းတလစပ္
မဲလ အေရာက္မွ အသက္ရွဴေခ်ာင္တယ္
လမ္းမွာေသတာ ေျမးႏွစ္ေယာက္
ခု..သားႏွစ္ေယာက္ ေျမးငါးေယာက္..
အမိုးအသက္ ေျခာက္ဆဲ့ ေျခာက္။

ဒီလိုနဲ့ တႏွစ္ျပီးတႏွစ္..
အေမရိက ေရာက္လာျဖစ္တယ္..
အခုမွ..သမၼာက်မ္းစာ..ရဲရဲ ဆိုရဲသူပါ..
ေဟာၾကည့္ ကေလးေတြဆို
ငိုခ်င္သလို ငို..ရယ္ခ်င္သလို ရယ္
လြတ္လပ္မွူရဲ့ အရသာ..ျမန္မာေျမမွာမရွိ..
သို ့ေပတည့္လား..ညတိုင္း အိမ္မက္..
ျမန္မာျပည္ေတာ့ လြမ္းမိလွ်က္
အိမ္ျပန္ခ်င္ေသးတယ္.
ဖထီးေခါင္းခ်တဲ့ေနရာ သတိရတယ္။

ေၾကကြဲစြာျဖင့္
မသဒၶါ (၄။ ၈။၂၀၁၀)