ဒဏ္ရာေတြ..ရင္နဲ ့အျပည့္..

အေ၀းေရာက္ေနတဲ့အခါ..
အမိေျမကို လြမ္းလိုက္တာ

ေလမွာ၀ဲတဲ့ လက္ပံပြင့္..
ျမဴေျခဆိုင္းတဲ့ ရိုးမေတာင္ အဆင့္ဆင့္
ၾကည္လင္တဲ့ ဧရာ၀တီအပ်ိဳမ..
အိမ္မက္ထဲေတာင္ သတိရဆဲ..
မေသခင္ တစ္ေခါက္…
အလည္ျပန္ေရာက္ပါရေစ ဆုေတာင္းတယ္…

ကိုယ္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္း..
ကိုယ္ပ်ိဳးခ်ခဲ့တဲ့ တပည့္အေပါင္း
ကိုယ္တိုင္..စိုက္ခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္ေျမ ဘုရားနဲ ့တန္ေဆာင္း
ကိုယ္ ျပဳစုခဲ့တဲ့ ..သားေမာင္ဦးဇင္း.
ကိုယ္ အက်ိဳးျပဳခဲ့တဲ့ေျမ..
ျမတ္နိူးမွဳအရာ..ေျပာမျပတတ္ေပ။

ေညာင္ညိုရြက္ တြဲလြဲ..
ဘုရားဆည္းလည္းသံေတြ ၾကားေယာင္မိတယ္။
အညာ ထန္းေတာကေခါင္မိုးၾကဲၾကဲ
အသံုးလံုးေက်ာင္းေလးကိုသတိရတယ္..
သနပ္ခါး မွဳန္ေဖြးေဖြး..
ကေလးေလးေတြ
စာအံသံ တသဲသဲ..
ရြာစာသင္ေက်ာင္းလည္းသတိရတယ္..
မိုးပြင့္ဖြဲဖြဲ..ေလသဲသဲမွာ
အံုအင္ ေအာ္ဆဲ ဖားရဲ့မိုးေခၚေတး..
လယ္စိုက္ခ်ိန္ကေလးကိုသတိရတယ္။
လွလိုက္ေပ့..ျမကမၺလာ..လယ္ျပင္စိမ္း
ေလတိမ္း၀ဲယာ.ေကာက္ပင္သာယာ
ဒါ ဒို ့ေျမရြာ..

စပါးေပၚေငြေပၚ..
အလွဳေတာ္ စည္ေတာ္သံလည္းသတိရတယ္။
ထမင္းေရေခ်ာင္းစီး..မုဆိုးမအလွဳလည္း သတိရတယ္။

ခုမ်ား ကိုယ္က အေ၀းမွာ…
စာနာၾကင္နာေသာ အမိေျမ..
မုဒိန္းက်င့္ခံ သတို ့သမီး..
အက်င့္ သိကၡာတို ့ပ်က္စီးေန…

စပါးေတာင္ပံု..စစ္ရိကၡာသိမ္း..
ဒါးျမ အတိုက္ခံေနရတဲ့ ေျမ..
ဘိုးဘြားပိုင္လယ္ယာ..နိုင္ငံေတာ္ပိုင္တာ..
ခ်စ္တီးထက္ဆိုးတဲ့ စစ္ဘ႑ာ..
ႏွမ္းခင္းယာ ၾကက္ဆူစိုက္..
လက္ဘက္ေတာင္ ဆီဆမ္းမစားနိုင္ေတာ့တဲ့ ေတာရြာ

ငါျမန္မာေဟ့..၀င့္ၾကြားခဲ့တဲ့ အဖိုး..
နိုင္ငံျခားပညာတတ္..အိမ္ျပန္ လယ္စိုက္ခဲ့တဲ့ အေဖ..
က်မ သာ..မဲဇာမွာ..
ေဘးလြတ္ရာ အသက္ဆက္ေနရွာခဲ့ေပတဲ့
လြမ္းတယ္ အဖိုးရယ္..
ျပန္ေရာက္ခ်င္တဲ့ အေဖ့ရြာ..
ကေလးမ်ား စာအံသံျပန္ၾကားရမဲ့ေန ့
ေအာ္…တေန ့ျပန္ရမွာဘဲ…
တေရြ ့ေရြ့သာ..စကၠန္ုတန္ေရြ ့တယ္..
ေရႊျပည္ေတာ္ရယ္..ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေ၀း..
စစ္ဖိနပ္ေျခေအာက္..
ေဆြးေျမ့ခဲ့ ဒို ့ေျမယာ…
ေရႊျမန္မာဆိုတာ…
အိပ္ယာ၀င္.ပံုျပင္သာသာ…

မသဒၶါ (၁။၇။၂၀၁၀)
ရင္ကြဲပက္လက္...အေ၀းေရာက္သူတဦးရဲ့ ခံစားခ်က္..